Dilin yakın yitirilişi
Haksızlık görünümünü ve uzağa gitmediğini
aralıksız ve akıl almaz kişilerin duyması,
ne çıkar bir yerlerde kalmak, çünkü meyveyi ağırlaştıran
eksiksiz bildirinin taşınması bırakılmıştır övgüye.
Gövdenin ölçülü kıldığı süreye. Gitmeyen ürkünç tadına.
Çünkü kalıcı olanın oyunu anlatılmaz şeydir; orta yeri bükmesidir.
Oluşmak isteyen yüze uzanan sıçrayışın başlamasıdır;
denenen içini kateden yüzeye yüzeyin… Duymazlığın bir eksiği,
dengenin saklanması, arık izin terkedilmesi, eylemin yükselmesi ve
aralıksız ve akıl almaz kişilerin ağızlarında önce bir şeyi, sonra herşeyi doğurmasıdır.
Ama kızışan hayvanın oyunu var; güne dönüşen yükselmenin ilk sesi.
Güçlü ambarların ayakta kalması gibi, biçimi saklayan uzanış bu, biziz işte.
Kavranamaz böyle açık sunuyor kendini.
Karşısında bir şey değil, hep karşısında. Olmak. Ve yine aralanan ötekinin
görüşünü kapsayan süre. Uzaklığın tasarlanışı her şey değil, ama değil,
öyle anlıyoruz parçalanmayı, havanın yarılmasını porselen bağını,
ve hiç kimseye işaretler bırakmamalarını, ya da gelen ve giden habercilerin niyetlerini.
Gıcırdatıyorlar dişleri kimseye dokunmaz sağlam zararları, hiçbir yerde ikinci yükseltiyi aramayanların küfle sokulması yani dere kenarlarında durması, işkenceyi itmesi,
önümüzde bir başına ve has cesareti, öldürmek erekleri
Evvelinde sonrasında has sureti, ve bunlar, kepaze eder görünen hakikati.
Olabildiğince hayretle
çapadan çehresini sökünce, bütün dünyayı ve bir pis sureti.
Böylece, bulunur tasavvurun sivri varsayımı.